Ondertussen is het al bijna een maand of zo geleden dat ik hier nog eens iets schreef. Logisch, want als je eindelijk je draai vind heb je geen tijd om nog verslagjes te schrijven, en gaat de tijd veel te rap voorbij. De laatste weken heb ik dan ook nogal chaotisch doorgebracht, een interviewtje hier, informatie gaan verzamelen daar, kopiëren, interpreteren, whatever. En dan volgde de reis. Hoewel mam en pap er niet gerust in waren (Rio Dulce? Waar die Belgische toeristen enkele maanden geleden ontvoerd zijn?) was alles meer dan perfect. Ondanks onheilspellende berichten van een in aantocht zijnde orkaan die nogal heel wat regen met zich mee zo brengen, heb ik van de regen enkel ’s nachts ‘last’ gehad.
Mijn reisje voerde mij, in bus (hoe kan het ook anders), naar Chiquimula, van daaruit naar de Maya-ruïnes van Copan (Honduras), naar Río Dulce (een ‘rivier’ die eerder de naam ‘meer’ zou moeten meekrijgen) en van daaruit naar Livingston, een Garifuna-enclave die enkel per boot bereikbaar is en waar een typisch Caraïbisch sfeertje heerste. A la, kijk uit malloot, een kokosnoot dus. Te veel om op te noemen wat ik daar gedaan heb, hoe relax ik was, hoe fantastisch alle hostals wel niet waren alsook de mensen die je tegenkomt als je alleen reist.
Vanuit Livingston ging het dan richting uiterst noorden van het land (een busrit van zo’n 10 uur vanuit de hoofdstad) om daar de toeristische must-be, de ruïnes van Tikal, te bezoeken.
Kortom, een weekje om niet te vergeten, goed begin om mijn laatste week hier in Guatemala in te zetten (met daartussen waarschijnlijk nog een reisdagje èn het begin van het Sociaal Forum van Amerika in onze hoofdstad).
Dit zal dus waarschijnlijk mijn laatste verslagje zijn.
Een groet, een kokosnoot en een vleugje reggeaton.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten