woensdag 17 september 2008

Semuc Champey

Hallo daar.

Er worden er hier twee weekjes aangebreid, en ik zal ze kunnen gebruiken want wil nog veel te veel zien vooraleer ik vertrek.

Dit weekend ben ik naar Semuc Champey geweest, ik probeer enkele fotootjes up te loaden, maar je kan er van op aan dat het daar prachtig is, een rivier met een soort natuurlijke zwembadjes midden in het groen tussen de bergen en onder een stralende hemel. We hadden het geluk in het aangename ‘hotel’ van de nonkel van Rootman, een van de advocaten, te mogen slapen. Diezelfde nonkel is eveneens eigenaar van een heus grottencomplex, waar we met kaarsjes in de hand en al zwemmend en klimmend binnen gegaan zijn. Een avontuur, zeker als ze voor de ‘fun’ alle kaarsjes doven en je helemaal alleen in het donker moet zwemmen, enkel wetend dat waar je moet belanden ‘ergens rechtdoor’ is. Adrenaline-opstoten waren niet te tellen, als je in de grot een waterval moet beklimmen en haast platgeslagen wordt door de kracht van het water, als je van een rots van drie meter hoog naar beneden in het donker moet springen, enkel wetend dat daar diep water wacht, als je in een duizelingwekkende watervalachtige tube moet springen omdat je te voet niet kan afdalen en ze je waarschuwen ‘toch maar naar links te zwemmen in het geval dat het moest mislopen’. Waterkracht, dat is echt niet te onderschatten. Enfin, mijn kaarsje is meer dan één keer uitgegaan en mijn benen zullen het geweten hebben: scharten, schrammen, blauwe plekken, deuken, en voeg daar nog eens de bulten van alle mogelijke insectebeten aan toe en je hebt enig idee van hoe de battlefield van mijn benen er uit ziet. Verder waren er zalige trapezes over de rivier gehangen, beeld je eens een slinger van om en bij de twintig meter in, waarna je je op het hoogste punt in de rivier laat vallen… Gewoon zalig. Verder ook nog motorbootjes, opgeblazen banden om je met de stroming mee te laten glijden, hangmatten, marimbamuziek, een prachtig landschap, gezelschapspelletjes, een goed bed èn een zotte nonkel in en je hebt een doorsnede van mijn weekend.

Maandag was het hier ‘dag van de onafhankelijkheid’ en dat zullen we geweten hebben toen we naar huis terug wouden keren zondagavond. Ongelooflijk veel ‘torchas’dragers, die al rennend fakkels in de handen dragen en die naar de hoofdstad brengen om daar een groot vuur aan te steken, aangevuurd door een camionette met school/werk/huis genoten en natuurlijk, onvermijdelijk, ontelbaar veel Guatemalteekse vlaggetjes. Het is hier deels de gewoonte om als je die voorbijrijdt je flessen met water over hen uit te kieperen. Hilarisch, zelfs als het om gewoon dreigen met een lege fles gaat. Maandagochtend waren de straten zelf vol muziekgroepen, bandas genaamd, bestaande uit majoretten, tamboers, trompetten, xylofoons, bombardons, vlaggendragers enzovoort. Elk colegio (college, school) heeft zijn eigen banda, en allen paseren voor het presidentieel paleis om een glimp van een wuivende Alvaro Colom op te vangen. Ocharme de man, die moest in totaal zo’n 16 uur op zijn stoeltje blijven zitten om elkeen te groeten. Natuurlijk gaat dit gepaard met een wedstrijd van ‘beste banda’, ’s avonds afgsloten door vuurwerk op kweetniethoeveel plaatsen. Voeg hier nog eens een stralende zon aan toe, ontelbaar veel eetstandjes, suikerspinverkopers, verkopers van vanalles en nog wat, ijsjes, granizadas (ik zweer dat ik deze ga introduceren in België: niets anders dan crushed ice met grenadine in verschillende smaken, aardbeien, braambessen, chocolade en gecondenseerde melk… en dat alles voor 50 cent, olé!) en je hebt een beeld van hoe het was.

Verder is ook mijn laatste onderzoeksweek ingezet en wat ervoor een constante was (moeilijkheden om afspraken te maken) blijft dezelfde constante, maar literatuur heb ik zeker genoeg en interviews ook wel.

Vanaf maandag of dinsdag resten mij dus nog enkel tien daagjes ontspannen, rondreizen, en daarna stilletjes terug te keren naar de hoofdstad, hier een afscheidsfeestje te geven, nog enkele souveniertjes te kopen en terug te keren.. het zal er rapper zijn dan ik wil.

Saludos.

(en lees hier de blog van Geertrui)

Geen opmerkingen: