Buenos Diaaaas

Hola aan iedereen!

Eerst en vooral eens zeggen dat ik een slaapplaats gevonden heb. Een grote kamer in een huisje bij een inheemse hiphop-Guatemalteek, een hardwerkende Amerikaanse en een Canadese die allemaal in organisaties rond mensenrechten werken. En ik heb zelfs mijn eigen ‘patio’. Natuurlijk moet je dit allemaal met een korrel zout nemen he, een patio bestaande uit bakstenen, gebarsten ruiten, geen bed maar enkel een slechtliggende matras op de grond, vloeren die smeken om een dweil, geen gordijnen, hopen om detergent smekende afwas, de wc-bril valt constant af, en er zitten grote sprinkhaanachtige beesten. Maar toch, naar Guatemalteekse hoofdstadnormen is dit een luxe-editie van een huis, ben dus zeer content dat ik niet meer in dat hostal (vol met che guevara’s en revolutie-slogans: het heette niet voor niet hostal ‘twintigste van oktober’, de dag dat de revolutie begon..) moet slapen. Zaterdag was mijn eerste ‘vrije’ dag, en hoewel ik wat schrik had wegens alleen in de grote stad en niet weten wat gedaan, ben ik met de huishoudster van het hostal en haar zoontje de stad gaan verkennen in de gietende regen (uitlopers van een pacifische storm of zoiets). Rond de middag kreeg ik dan een telefoon van Nadine, een Belgische uit Wallonië, die me ook geholpen heeft om dit huisje te vinden – of ik geen zin had om met haar mee te rijden naar Antigua Guatemala, een zeer pittoresk dorpje annex voormalige hoofdstad. Zeer vriendelijk van haar, want ik moet denk ik de eerste dag toen ik de eerste keer met haar afgesproken heb een zeer verloren (alleen-in-de-grote-gevaarlijke-onbekende-stad) gemaakt hebben. Zij en haar Francisco hebben mij dus in de auto meegenomen naar Antigua: zeer mooi, zeer toeristisch ook, maar regen, rééégen! Allez, in Antigua eens goed gegeten (hoewel mijn maag toch nog steeds wat overhoop ligt) en lekkere koffie (ik zeg het maar omdat die hier zo goed is) gedronken, enkele boeken gekocht zodat ik hier ’s avonds weet wat gedaan (om half zeven is het reeds donker). Gisteren dan naar een Guatemalteekse doop geweest en ’s middags met de hiphophuisgenoot Lucio de stad gaan verkennen en het eerste Guatemalteeks pintje gedronken. In de regen, once again. Mijn Guatemalteeks Spaans hapert spijtig genoeg nog steeds serieus, wat soms wel ambetant is omdat je amper kan zeggen wat je wil. Ook 's avonds is het hier nogal doods. Er zijn wel bars, maar niet zoveel en je moet ver lopen wat dus ten zeerste af te raden is. Er is geen tv in ons huis, noch muziek (wat ik wel zeer hard mis). Tot zover de huis-vrijetijdperikelen. Sobrevivientes dan.

Sobrevivientes is alleszins groter dan ik gedacht/verwacht had: er werken zo’n 30 mensen waarvan ik eigenlijk slechts met vijf ofzo contact heb. Eerste indrukken is dat het nogal chaotisch is, niemand weet wanneer en wie er komt werken, waar iedereen naartoe is, er zijn dan ook nog een hele hoop mensen die er maar wat rondlopen (de ‘kuismadam’, die de vissen in de patio er met een netje en vijf toeschouwers uitvist wegens toeslaande verveling), en bewakers. Maar ook advocaten, psychologen en sociaal werkers. Die advocaten werken wel serieus door, de sociale werkers doen precies nog niet echt iets. Sobrevivientes werkt als volgt: vrouwen komen aankloppen met hun verhaal, de receptioniste maakt een eerste shifting: is het een zaak voor Sobrevivientes, of komen ze gewoon voedsel, een slaapplaats, een luisterend oor zoeken? Vervolgens gaan ze naar de psychologe die hun verhaal optekent en hen eventueel naar andere organisaties doorverwijst. Vrouwen moeten dus maar één keer hun verhaal vertellen, in tegenstelling tot de ‘officiëlere’ instellingen waar men van hot naar her gestuurd wordt. Vervolgens (maar hier ben ik na twee dagen nog niet goed aan uit) krijgen ze medische, paramedische (accupunctuur, massages, maar nog niets van gemerkt) steun, worden ze in uiterste nood naar een anonieme slaap/schuilplaats gebracht, waarna er een dossier wordt opgesteld door de sociaal werkers. De advocaten (er werken er zo’n tiental) krijgen vervolgens hun verhalen in handen en proberen de ‘daders’ te lokaliseren en sanctioneren. Het gaat hier dus in concreto over vrouwen die slachtoffer (al hou ik niet van dat woord) zijn van interfamiliair geweld, van verkrachting, die familie hebben die vermoord is en de daders willen aanklagen (en moeten opboksen tegen structurele ongelijkheden, macht, etc.). Sterke verhalen, dat wel, en je ziet aan de mensen die er werken dat zij er nog dagelijks door geëmotioneerd geraken.

Zo waren er vrijdag ouders wier kind vermoord is, en die de daders met hulp van sobrevivientes voor 50 jaar (het maximum) in de cel gekregen hebben. Echter, zij worden nu zo geviseerd èn bedreigd dat ze moeten verhuizen naar Spanje, hoewel ze van bescheiden afkomst zijn en zelf amper over de middelen beschikken om elders een ‘nieuw leven’ te beginnen. Sobrevivientes steunt hen hier dan in. Dat is maar één van de verhalen. Ook al was ik er mentaal nog niet steeds goed bij (jetlag, taalbarrière), ik heb zo het gevoel dat er nog heel wat sterke verhalen de revue zullen paseren.

Volgende week maandag verhuist Sobrevivientes naar een ander gebouw, dus dat zal ook nog hectisch worden (en het is hier al zo'n soepje).

Vrijdagmiddag zat er een hele hoop Amerikaanse studentes in het miniscule eetzaaltje van sobrevivientes, die ook een studie doen over geweld tegen vrouwen in Guatemala. ’s Avonds ben ik met hen gaan eten, en ben uitgenodigd voor een of andere officiële conferentie, we shall nog see of ik er naartoe ga of niet.

Wat de thesis zelf betreft heb ik al enkele gesprekken gehad met de sociale werkers, maandag kan ik normaal gezien meeluisteren met de psychologe (althans, ik denk dat ze psychologe is). Normaal gezien, want er wordt hier precies veel gezegd en weinig gedaan. Er werd mij gevraagd om een planning op te stellen wanneer ik kan helpen in de organisatie en wanneer ik kan werken, dus daar ga ik mij straks eens op smijten. Verder ga ik vandaag nog eens uitpluizen wat een meer concrete invalshoek kan zijn, want het thema is zo breed als iets. Een ding dat mij al is opgevallen is dat de term ‘femicide’ er misschien wel over is. Er worden inderdaad zeer veel vrouwen vermoord, en gewelddadig, maar er worden nog steeds zo’n vier maal meer mannen vermoord dan vrouwen (ruwe schatting). Wat wel vaststaat, is dat vrouwen vaker op een zeer brutale wijze om het leven komen, en mannen vaker slachtoffer zijn van afrekeningen tussen de narcotraffickers of mara’s (straatbendes) bijvoorbeeld…

Zo, ik heb hier alweer meer geschreven dan mijn bedoeling was. Ik hou jullie verder op de hoogte! Laat gerust eens wat weten over la vida en belgica!

Binnenkort probeer ik wel eens wat foto's online te smijten. Ik heb echter amper toegang tot internet en in de weekends zijn de internetcafés gesloten, dus wat geduld..

Katrijn