Atitlan enal

Een nieuw verslagje,

De tijd vliegt voorbij, week 4 is achter de rug en het bezoek aan het meer van Atitlan (een must voor elkeen die naar Guatemala komt, zo schijnt) ook.

Beginnende bij het begin van de week: al bij al valt de stageaire nog mee als je niet let op haar decolleté, hoge hakken en nagels die elke dag in een andere kleur èn ander glitterproductje geverfd worden. Maandag stond opeens een tweede stageaire voor de deur om krak hetzelfde werk te doen als stageaire één en hoogst eigenaardig sprak deze een mondje Nederlands (de Hollanders veroveren de wereld, oja). Nu, je zou denken dat twee stageaires èn ik teveel zijn in een kantoortje van vier op drie meter, maar geen probleem voor ons aller Carola. Resultaat: twee stageaires en ik, en dat vond ik teveel van het goede. Vandaag een ander plaatsje gevraagd èn gekregen, bij de (zo-goed-als) vice-directrice van Sobrevivientes, wat mijn inziens een betere plaats is want heb vandaag honderden adresjes gekregen en de rest van de literatuur volgt nog. Resultaat: working 8 to 5 (wat een ‘winst’ van een half uur is) al lezende, statistieken vergelijkend en zuchtend. Ik weet nog steeds niet goed waar begonnen, zucht.

Verder ging de week voorbij in collaboratie met twee Oostenrijkse journalisten (alwaar ik twee dagen mee opgetrokken heb), een hele resem onbekende journalisten (alsook deze week, Sobrevivientes èn Katrijn (haha) binnenkort te zien in Oostenrijk, Spanje (X 2), Australië en Engeland. Woensdag, of was het donderdag, was het dan barbecue om de ‘plechtige inhuldiging’ van onze bouwwerf te vieren, wat een reden was om de Chileense pisco (aanrader) te degusteren en 1/3 van onze equipe te zien dansen op de tonen van ‘aaaaaaaaaiiii mi amoooor, aaaaai qué dolor’. ’s Avonds een Guatemalteeks Grieks drama bijgewoond in de theaterzaal, met euh – zeeeer veel – functioneel naakt. En slecht dat het was, overacting in het kwadraat, lees: de rug van de hand tegen het hoofd, ogen ten hemel opgeslaan en zachtjesaan door de knieën zakkend om hun hartzeer een zeer theatrale uitdrukking te geven. Grieks drama en Guatemala, dat zijn geen vriendjes.

Voor de rest ’s avonds altijd, ahum, mogen ‘inslapen’ op het ge-rap van Lucio en Ixim, de Mexicaan. Vroeg slapen zat er dus niet in en dat heb ik gevoeld ook.

Vrijdag dan een beetje vroeger van het werk vertrokken om richting Solola, het meer van Atitlan, toeristisch Panajechel en één van de twaalf apostelen-dorpjes rond het meer (San Marcos) te trekken. Aangezien de buschauffeurs hier van het principe ‘duwen tot er niemand meer bijkan’ zijn, heb ik de drie uren durende, hobbelige baan rechtopstaand mogen beleven. Voeg daar nog eens de drie decibel producerende boxen van het gammele autobusje aan toe, alsook de sandwich-personen op de banken (drie op plaatsen van twee), en je hebt een idee van hoe het is om in zo’n busje te reizen.

En hoe kan het nu ook anders dan dat we daar toekwamen, en de eerste regendruppels zachtjesaan, maar in crecendo, uit de hemel vielen. De gringo’s ontwijkend om iets te gaan eten, uiteindelijk op ons poep gezeten beland in een plaatselijk winkeltje, wachten tot de regen toch iets verminderde om toch tenminste een glimp van het meer in de donkere nachte op te vangen. Mislukt. Een hotel gezocht en dan maar gaan dansen. Raar genoeg prefereert Lucio merengue, salsa, reggeaton en reggea boven hiphop om te dansen, en het moet gezegd dat ik nogal afstak tegen al die wiegende heupen en schuddende borsten. Maar soit, het was fun fun fun. Ook in het kwadraat. De nacht en schreeuwende hollanders in de kamer naast ons was heel wat minder..

Des ochtends dan opgestaan met, hoe kan het ook anders, regen. Toch de plaatselijke markt afgeschuimd en in bed beland met, alweer, buikkrampen. Om die op mijn beurt ’s middags dan weer door te geven aan Lucio. Het eten van vrijdagavond was waarschijnlijk verre van vers (maar raar genoeg toch wel lekker). Alleszins, het boottochtje naar San Marcos was een avontuur op zich. Het begon veelbelovend, maar eindigde met hoge golven op het meer, een stortbui van jewelste boven ons hoofd, heel de bemanning van het bootje kletsnat including mijn enigste broek. En de toon was gezet voor de ganse middag. Bovendien hadden we niet genoeg geld bij ons, was er in San Marcos helemaal geen geldautomaat, en hadden we amper genoeg geld om te eten (wat een prijzen daar ook). Niet wetend wat gedaan dan ook een hele middag moeten ‘schuilen’ in ons hotel, leuk is anders. Uit pure verveling dan maar zeer vroeg in ons bed gekropen, na eerst nog twee uur ‘waargebeurde’ en ‘Mayaanse’ spook-en geestverhalen te horen van Lucio. Resultaat: Lucio ligt te ronken, Katrijn ligt wakker met een heilige schrik voor de blaffende honden – volgens Lucio het teken dat de voorouders aanwezig zijn.

Zondag was dan weer een stralende dag. Ontbeten aan de oevers van het meer, een wandeltochtje ondernomen richting rotsen, om dan vanaf de rotsen en in ondergoed het helderhelderblauwe water te duiken. Serieus, wat een beleving – rondom mij niets anders dan groene bergen en grijze vulkanen. Uiteindelijk op een spiegelglad meer teruggekeerd naar Panajechel om daar onze eetschade serieus in te halen. En dan de bus terug, zelfde verhaal.

Voila, dat was het zo’n beetje. Vrijdag is het net zoals bij jullie feestdag, wat betekent dat we niet moeten werken. Met gans de equipe gaan we twee dagen richting Montericco, een strand met de belofte van torenhoge temperaturen. Ik ben benieuwd. Vandaag zijn de temperaturen alleszins veelbelovend, maar evenzeer belooft dit ook veel voor vanavond (onweders). Dit weekend is het hier een of andere feria niet ver van huis, maar ik denk dat ik maar eens mijn interviewlijst ga opstellen.

En verder:
-kan ik nog een maandje langer in ons huis blijven.

-is onze kattenbak eindelijk ververst

-hebben we tickets gekocht om te gaan supporteren voor Guatemala in de match Guatemala-VSA.

Chau. En geniet van de foto’s.