Van onder de plaatselijke stortbuien...

Hallo allen,

Zal de draad maar oppikken waar ik hem vorige keer heb laten vallen: twee dagen helpen verhuizen deze week en toen was het welletjes. Het ‘weekendje’ uit is echter letterlijk in het water gevallen, dus dat wordt uitgesteld tot volgende week. Desalniettemin woensdag met een advocaat, een pistolero-bodyguard (ojaa ja), een fotograaf en een chauffeur naar Huehuetenango gegaan om daar een reconstructie van een verkrachting bij te wonen en te registreren (zonder in detail te treden, dat is me nogal een zootje zeg..). Zes uur rijden op de transamerikaanse ‘autostrade’ (ahum), aanhoudende regen èn een geleende winterjas verder toegekomen met barstende hoofdpijn, ook al bevond ik mij in het aangename gezelschap van vier mannen, ha. Blij dat ik in het (dure) hotel een warme douche had, van de baksteenhoofdkussens zal ik maar zwijgen. Volgende dag om 6 uur opstaan om om 7 uur op het centrale verzamelpunt te zijn, Luz Mendez (die er ook bij was op de academische week) te zien, èn te moeten constateren dat de zogenaamde officials pas rond 11 uur konden komen. Desalniettemin, we gingen de bergen in , en wauw… wat een bergen daar. Onder een stralende zon met open ramen de frisse en o zo pure berglucht ingeademd, op weg naar het ubergezellige huisje van een ma’m-familie, één van de zoveel inheemse bevolkingsgroepen. ‘Tsjech’ betekent in hun taal trouwens klootzak, leuk he, zo andere talen kennen.. Zeer lekkere Atol gedronken (maïsdrank met kaneel en een soort rijst, lekkerrr), hun huis-sauna geïnspecteerd, mijn eerste koffieplanten gezien, limoenen en appelsienen cadeau gekregen, alsook het telefoonnummer van een andere Guatemalteekse studente die haar thesis over de femicide maakt (maar vooralsnog niet antwoord op mijn berichtjes op haar voicemail..) maar vooral van het uitzicht genoten. De “officials” bleken uiteindelijk nog later te komen dan verwacht, wat ons verplichtte tot tijd doden door het eten van pistasche-noten en chips met limoen, maar toen we de kronkelige bergpaadjes beklommen werden de frustraties gauw vergeten. Vervolgens vanachter in de pick-up van de top van de bergen naar beneden gereden (langs inheemse dorpjes), van het uitzicht genoten, en mogen genieten van een ijskoude stortbui (en met storten bedoel ik: gieten, plensen, ongelooflijk) onder een plastiek die we met alle macht moesten tegenhouden om het wegwaaien ervan te voorkomen. Ongelooflijk was het, je zag het in de ‘verte’ regenen, donkerdonkergrijs, en plots zit je er dan zelf in.. onder een plastiek terwijl boven je de donder kraakt.

Vrijdag was dan de eerste werkdag in ons nieuwe gebouw dat er al heel wat treffelijker uitzag, hoewel we nog steeds geen elektriciteit hebben. Oostenrijkse journalisten ontmoet die me wisten te zeggen dat er die avond een boekenvoorstelling plaatsvond op de ‘boekenbeurs’, en guess what, over femicide. Aangezien mij duizend maal gezegd werd dat ik zeker niet alleen daarheen mocht gaan (veel te gevaarlijk) en zéker een taxi terug moest nemen, heb ik Lucio maar meegetrokken met mij (in de bus) en zijn we (in het pikkedonker) met de bus terug naar Zone I gegaan, Lucio geheel op zijn ongemak (maar er waren geen taxi’s). Enfin, op de boekenbeurs heb ik met enkele interessante mensen gepraat, telefoonnummers uitgewisseld, en maandag (vandaag dus) vliegen we erin. Vrijdagavond dan uitgegaan op de zwoele reggae-beats om rond 12 uur naar huis te gaan en terecht te komen in een minifeestje van de Canadese Caren en de Amerikaanse Carrie. Was dus laat toen ik in mijn bed lag, en vroeg toen ik wakker werd van een ‘por favor, ayudame!!’ in de straat. Wat dus zoveel betekent als: alstublief, help mij!! Ik dacht dat ik nog sliep en draaide mij lekker om, maar aangezien het maar bleef aanhouden uit mijn raam gekeken en gezien dat er een vrouw ronddoolde in onze straat, in pyama, haren ongewassen, vuile striemen in het gezicht. Ik wist niet wat gedaan, dus Lucio maar wakker gemaakt, die mij wist te vertellen dat die vrouw al een half jaar in de straten ronddoolt op zoek naar een goede ziel die haar wat eten geeft, een plaatsje om te slapen. Pijnlijk. Zeker toen Lucio droogweg zei ‘één dezer dagen vinden ze haar dood terug”. Slik.

Zaterdagochtend dan telefoon gekregen van Nadine, of ik geen zin had om met haar naar de markt te gaan, waarna ze mij meetroonde naar een organische winkel waar men natuurlijke producten verkocht (oa heerlijke koffie, want ook al produceert men hier genoeg koffie, lekker is ze niet als je ze op café wil drinken), gemaakt door vrouwengroeperingen. Enfin, ik heb natuurlijke peper, natuurlijke koffie, natuurlijke zeep, natuurlijke sesamkoeken, natuurlijke shampoo en natuurlijke olie gekocht, ha. Waarna onze tocht verderging langs een klein lokaal marktje, waar ik voldoende ananassen, papaya’s, en veel te veel sinaasappelen heb gekocht voor de zieke Lucio – nu was het eens mijn beurt om hem te ‘verzorgen’. ’s Middags met een boekje in het parkje dichter bij huis gezeten om opeens getrakteerd te worden op een grote Magnum door Lucio die wonderwel plotseling genezen was.

Vandaag zondag zijn we naar Antigua gegaan – een van de komende weekends met beter weer ga ik toch eens de rug van de vulkaan beklimmen. Mooi, maar zeer toeristisch, veel te veel gekocht. Op het moment dat ik dit typ staan twee houten schildpadjes met hun kop te headbangen op het ritme van mijn muziek, ik bedoel maar..
De busreis naar Antigua was op zich al een avontuur, want hoewel iedereen al met drie op banken van twee zat (dus, telkens 1 persoon met slechts 1 bil) bleven ze er maar mensen bijduwen. Heb er helaas geen foto van. Enfin, geradbraakt uiteindelijk in de gietende regen gewacht op een andere hiphopvriend van Lucio die speciaal uit Mexico kwam – ze zijn nu beneden in de living hun liedjes aan het uitschrijven en aan het rappen. Met grote honger dan maar een typisch Belgisch gerechtje gemaakt voor mij en voor hen (boontjes met ajuin-bouillonsaus, vlees en patatjes), terra incognita voor hen maar volmondig goedgekeurd.

Alles hier goed dus,

De muggen stekken nog steeds en de beten worden steeds groter (terwijl de korstjes van de vorige beten nog niet verdwenen zijn), regen en zon wisselen af, het kantoor is groot, de matras nog steeds slecht.
En goed nieuws: de vuilnisbakken worden geleegd, het water voelt al niet meer zo koud aan als ik wil douchen, de afwas wordt gedaan, het huis wordt gekuist, de handdoeken met vuil van een jaar eigenhandig uitgewassen. Yes!

En oja, ik krijg er morgen een Guatemalteekse stageaire bij (Posh Spice in het kwadraat, en het werken in Sobrevivientes was ‘van moeten’. Ze durft in haar hooggehakte schoenen niet eens de straat op) – afwachten wat dat zal geven.

Besos a todos.